In "Sporen" vertelt de schrijver over zijn jeugdjaren in Hakendover. Het resultaat is een bundel diepmenselijke verhalen over afscheid nemen, met een lach en een traan. Over hoe de wereld heel erg veranderde en hoe we daar met zijn allen een plaats moeten aan geven. De auteur draagt het boek op aan zijn dochter 'zodat je beter kan begrijpen dat het verleden een vreemd land was. Helemaal anders dat dat van jou, maar toch ook zo heel erg gelijk'.

Wie in Hakendover woont of woonde, zal de personages in dit boek zeker herkennen. Maar het boek vertelt meer dan enkel anekdotes over het dorpsverleden. Tussen alle verhalen door spint zich het web van de tijd, over loslaten en afscheid nemen, over hoe alles ooit anders was. Daarom overstijgen de verhalen ook de plaats waar ze zich afspelen.